ΑΠΟΡΕΙΑ
Η ιδέα του σταυρόλεξου (πτυχιακής) είναι ότι εξ’ αιτίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης ή και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης οι πληροφορίες που είναι σημαντικές από την πολλαπλή μετάδοση τους, γίνονται ασήμαντες η αλλιώς ερέθισμα, και το αντίθετο.
Οι ασήμαντες πληροφορίες από την πολλαπλή μετάδοση γίνονται σημαντικές, η αλλιώς το ερέθισμα γίνεται πληροφορία. Κυρίως το βιβλίο αυτό σε κάθε σελίδα του περιέχει ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο δικό μου. Εννοώ πως περιέχει την άποψη μου, όχι μόνο για την πληροφορία που γίνεται ερέθισμα ή το αντίθετο αλλά και για τους ανθρώπους ή τις καταστάσεις που εμπεριέχονται σε αυτό. Γενικά θα έλεγα πως σε όλο το βιβλίο λειτουργώ μέσω της ειρωνείας.
Όμως όλο αυτό επιλέγω να μην το κάνω σε διαστάση «φυσιολογική» για τα περιοδικά αυτά, δηλαδή περίπου Α4 παρά σε Α3. Αυτό γίνεται γιατί θέλω να πάρω και την ιδέα των περιοδικών αυτών, τα οποία από τη φύση τους έχουν και ασήμαντες και σημαντικές πληροφορίες μέσα αλλά και διάσπαρτα τα θέματα όπως και το δικό μου και να την αλλάξω. Έτσι επιλέγω με το μεγαλύτερο μέγεθος να γιγαντώσω αυτή την «πληροφόρηση».
Πέραν αυτού προσπάθησα να κάνω το περιοδικό μου να μοιάζει ίδιο με τα κοινά στην εμφάνιση. Το όνομα του περιοδικού αποφάσισα να είναι το απορεία. Για δύο λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι συνδέω την απορία με την πορεία, το οποίο αν δει κάνεις λίγο το περιοδικό θα γίνει κατανοητό. Αλλά ο βασικός λόγος είναι ότι μέσα από αυτά, εννοώντας τα Μ.Μ.Ε. και γενικότερα την τεχνολογία είναι αλήθεια ότι υπάρχει αναλφαβητισμός. Συνεχίζοντας, θα ήθελα να αναφέρω πως σκοπός δεν είναι να θίξω τα συγκεκριμένα πρόσωπα που τοποθετούνται εντός του βιβλίου παρά να θίξω το θέμα της πληροφόρησης με το δικό μου τρόπο. Αφήνοντας φυσικά το σχόλιο μου και επιλέγοντας συγκεκριμένες φωτογραφίες στις οποίες βασίζω τα σχέδιά μου.
Τέλος, να επισημάνω πως το περιοδικό αυτό δεν έχει λύσεις γιατί θεωρώ το πρόβλημα αυτό άλυτο. Από την άποψη ότι ποτέ δεν θα σταματήσει μέσω της πολλαπλής μετάδοσης μια πληροφορία ασήμαντη να γίνεται σημαντική και το αντίθετο. Επίσης δεν έχω λύσεις γιατί τον απλό λόγο ότι θα ήταν «εύκολο» κανείς να το λύσει από την άποψη ότι θα είχε τις λύσεις «στο πιάτο».
Το παρακάτω έργο έγινε στη σχολή Βακαλό
